Pierwszy raz w Polsce procedura in vitro została objęta finansowaniem ze środków publicznych w 2013 roku. Jednak to nie oznacza, że w roku 2024 minęło ponad 10 lat dofinansowania leczenia niepłodności par, dla których ostatnią, a często jedyną szansą na rodzicielstwo było in vitro. Zatem jak kształtowała się historia dofinansowanie in vitro w Polsce? Przygotowaliśmy dla Państwa skrót najważniejszych informacji.
Rządowy program refundacji in vitro 2013-2016,
którego oficjalna nazwa to: Program Leczenia Niepłodności Metodą Zapłodnienia Pozaustrojowego na lata 2013-2016. Dzięki niemu urodziło się ponad 22 000 dzieci! W ramach programu zakwalifikowana para mogła skorzystać z dofinansowania w wysokości 7150 zł, do maksymalnie trzech cykli zapłodnienia in vitro. Głównym celem programu było zapewnienie równego dostępu i możliwości korzystania z leczenia in vitro parom, u których stwierdzono niepłodność kobiety lub mężczyzny, a wyczerpały się inne szanse leczenia, natomiast koszt procedury stawał się nieosiągalny. Dzięki dofinansowaniu leczenie niepłodności z pomocą zapłodnienia pozaustrojowego stało się dostępne, a kolejny cel programu – eliminowanie nierówności w dostępie – osiągnięty.
Prognozy rządowego Programu Leczenia Niepłodności metodą zapłodnienia pozaustrojowego zakładały, że do leczenia przystąpi 15 tys. par. Jednak, jak wynika z danych skumulowanych do końca roku 2019 odnotowano 22 188 urodzonych dzieci u 19 617 par! Jako ciekawostkę dodamy, że łączny koszt realizacji programu wyniósł 244 053 500 zł, czyli 98,7% planowanej kwoty)
Więcej szczegółowych informacji można znaleźć w archiwum rządowej strony internetowej TUTAJ
Narodowy Program Prokreacyjny.
Teoretycznie był następcą opisanego wcześniej programu, jednak przyjmował zupełnie inne rozwiązanie. “Program kompleksowej ochrony zdrowia prokreacyjnego w Polsce w latach 2016-2020” nie uwzględniał leczenia niepłodności metodą in vitro, tylko skupiał się na tzw. naprotechnologii i edukacji – personelu medycznego. Wprawdzie program dopuszczał szereg badań diagnostycznych, takich jak: badania laboratoryjne (hormonalne, andrologiczne, genetyczne, immunologiczne), badania nieinwazyjne (USG, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny), badania inwazyjne (drożności jajowodów, histeroskopię i laparoskopię). Jednak w zakresie leczenia niepłodności przewidziano jedynie leczenie farmakologiczne i leczenie chirurgiczne (eliminujące choroby mające wpływ na płodność), a tylko w szczególnych sytuacjach dopuszczano przeprowadzanie inseminacji. Leczenie metodą in vitro – jedyne skuteczne dla bardzo wielu par, u których inne metody zawiodły – zostało całkowicie pominięte.
Prognozy Narodowego Programu Prokreacyjnego zakładały, że zgłosi się minimum 8000 par i większość (6000) zakończy etap diagnostyczny. Natomiast do dalszego leczenia zostanie skierowane 4000 par. Niestety, trudno o dokładne podsumowanie efektów opisywanego programu, ponieważ jedyne oficjalne dane znajdują się w sprawozdaniu Najwyższej Izby Kontroli z 2019 roku. Z wymienionego w poprzednim zdaniu dokumentu wynika, że przez trzy lata trwania programu wydano mniej niż połowę zakładanego budżetu, głównie na doposażenie szpitali uniwersyteckich (36 mln) i niewielką część na badania i opiekę nad pacjentami (10 mln). Do końca 2019 roku w programie uczestniczyło 5 727 par, z czego etap diagnostyczny ukończyło 2 649, natomiast do kwietnia 2019 roku odnotowano 294 urodzonych dzieci w ramach Narodowego Programu Prokreacyjnego.
Program kompleksowej ochrony zdrowia prokreacyjnego w Polsce w 2021 r.,
został następnie znowelizowany na “Rządowy Program kompleksowej ochrony zdrowia prokreacyjnego w Polsce na lata 2021-2023” i zaktualizowany do 2024 roku. Głównym celem programu jest zwiększenie dostępności do wysokiej jakości świadczeń z zakresu diagnostyki i leczenia niepłodności. A w zakresie interwencji, obejmującej kompleksową diagnostykę oraz dalsze leczenie niepłodności, w tym zapewnienia opieki psychologicznej, stanowi kontynuację programu polityki zdrowotnej pn.: “Program kompleksowej ochrony zdrowia prokreacyjnego w Polsce w latach 2016-2020”. Natomiast leczenie niepłodności metodą in vitro w ramach tego programu nie jest możliwe. Jednocześnie, celem jest
“powstanie Centrów Zdrowia Prokreacyjnego skupiających w jednym miejscu kompleksową opiekę zarówno prekoncepcyjną, perinatalną, poporodową oraz opiekę nad noworodkiem powinno sprzyjać w podjęciu decyzji przez rodziców objętych tą opieką o staraniu się o kolejne dziecko.”
Więcej szczegółowych i obszernych informacji, w tym materiały do pobrania oraz najnowsze aktualizacje, można znaleźć na rządowej stronie, do której wygodny link jest TUTAJ. Natomiast w tym miejscu możemy przejść do zapowiadanych w tytule ustaw.
Ustawa z dnia 29 listopada 2023 o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Uchwalona przez Sejm, zobowiązuje ministra zdrowia do opracowania i wdrożenia programu polityki zdrowotnej, obejmującego refundację in vitro. Została złożona do Sejmu jako projekt obywatelski ustawy, który zgromadził blisko pół miliona podpisów! Przyjęta przez Senat bez żadnych poprawek, a następnie podpisana przez Prezydenta RP.
Więcej informacji znajdą Państwo na blogu OVUM:
>>> dofinansowanie in vitro
>>> dofinansowanie in vitro z budżetu Państwa – refundacja in vitro od 1 czerwca 2024
Ustawa o leczeniu niepłodności
z dnia 25 czerwca 2015 roku, weszła w życie z dniem 1 listopada 2015. To pierwszy dokument prawny, który reguluje problematykę leczenia niepłodności w Polsce. Eliminuje niejasności prawne, określa jakie działania można podjąć, a jakie wykluczyć oraz uwzględnia zagadnienia związane z prowadzeniem terapii za pomocą metod wspomaganego rozrodu, w tym in vitro, inseminacja, a także zabezpieczenia płodności na przyszłość.
Już dzisiaj zapraszamy do udziału w programie refundującym zabieg in vitro w ramach programu: “Dofinansowanie do programu leczenia niepłodności metodą zapłodnienia pozaustrojowego dla mieszkańców miasta Lublin” – szczegóły znajdą Państwo TUTAJ
Dla nas najważniejszy jest CZŁOWIEK
SCM Ovum – klinika leczenia niepłodności dla przyszłych Rodziców
